شیهه‌ی ابدیِ اسبی حین زاییدن

* این چند وقت خیلی با خودم درگیر بودم ... مکالمات درونیم به بالاترین حد خودش رسیده بود ...

* من از نظر فکری احساس تنهایی می‌کنم و این نوع از تنهایی کشنده‌ترین حالت زندگی منه و اشتباه محضم این بود که برای داشتن معاشر فکری، تلاش می‌کردم کسی رو تغییر بدم یا شبیه خودِ سابقش کنم و این بزرگترین خبط من بود ‌... مسلما آزاری که به طرف مقابل رسوندم قابل تصور نیست و هم ابلهانه‌تر از تلاش من متصور نیست ...

* یک‌جا باید می‌فهمیدم که تصاویر گذشته رو رها کنم ... که هیچ‌کس قرار نیست نه شباهتی به خودش داشته باشد و نه به آدمی‌که من دوست داشته‌ام ...

* یک زمان عادت داشتم برای خودم در تنهایی بلند بلند حرف می‌زدم ... تو گویی داشتم از مباحث مورد علاقه‌ام برای کسی حرف می‌زدم ... دیروز بعد از مدت‌ها دیدم ناخودآگاه دارم برای خودم در مورد آخرین کتابی که خوانده‌ام زیرلب حرف می‌زنم ... بعد دیدم چه راه امنی‌ست این کار ...

* به اندازه‌ی قلمه خوردن به شاخه‌ای نحیف ... همین اندازه را می‌خواهم برای نزدیک شدن به جهانِ بیرون از خودم ...

* احساس ویرانگری‌ست وقتی سقوط می‌کنم در خودم ...

* چیزی فراتر از خودم، چیزی ورای احساساتم که مرا شده بکُشد، رگ‌های قلبم را پاره کند، تنم را به رعشه بیاندازد ولی باشد ...

* کاش قلبم، قلب پرنده‌ای بود و شب‌ها خواب آسمان می‌دید ...

* لائوتزه می‌گفت: کلمات بسیار، تباهی معناست. اون وقت من چقدر زر مفت زده‌ام این مدت که همه‌شان تف شد و برگشت توی صورت خودم ...

* کاش گوزن بودم و قلبم فرومی‌رفت در سکوتِ جنگلی پر از برف ...

* عشق برای من یعنی کلمات ... حالا شعر باشد یا کلمات روزمره ... کلمات برای من یعنی نترسیدن از افشای احساساتم ... و سکوت یعنی خالی شدن از همه‌ی این‌ها ...

* بهش می‌گم من از کسی که مرا می‌ترساند راحت می‌توانم متنفر شوم ...

* من نمی‌دونم چطور شد که این ادبیات تکراری، کلیشه‌ای و بی‌خطر رو در مواجهه با نود و نه درصد اطرافیانم خلق کردم. هر چه هست باعث میشه کمترین اسطحکاک رو با دیگران داشته باشم. یک مدت ازش کناره گرفتم اما دوباره برگشتم به همون ادبیات تحسین‌گرِ باسمه‌ای!

* بهش می‌گم رسالت تاریخیِ طبقاتی من اینه که به نوکیسه‌ها بخندم و تا مغز استخوان مسخرشون کنم و از این کار هم ابدا عذاب وجدان نمی‌گیرم ...

* من دوست دارم برداشت خودم را از مفاهیم و جهان داشته باشم. برداشتی که قطعا ملهم از خیلی اندیشه‌هاست ولی هر چه هست در ذهن من شکل گرفته‌است. وقتی هم نتوانم با کسی از این برداشت‌ها بدون بریدن حرف‌هام حرف بزنم، می‌روم در قالب کلیشه‌ای لبخندزنِ ساکتم ...

* خیلی سال پیش؛ وقتی هجده، نوزده ساله بودم یک نوار کاست آبی داشتم که موسیقی بی‌کلام بود و نوازنده بی‌وقفه ویولون سل می‌نواخت. نوای سنگین و غم‌گینی داشت. عادت داشتم شب‌ها در تاریکی و تنهایی ِ اتاقم گوشش بدهم. شاید از مالیخولیایش به وجد می‌آمدم و شاید دوستش داشتم چون مرا بیشتر در خودم فرومی‌برد. امشب عجیب هوس شنیدنش را کرده‌ام. شاید چون دلم می‌خواهد آن‌قدر در خودم فروبروم تا در خودم غرق شوم ...

* سال‌ها پیش خیال می‌کردم شاید تنها یک نفر باشد که ذهن و قلب تاریکم را پس نزند و همان شده‌بود تجسم ذره‌ای نور برایم. که نشد، که نشد، که نشد. که خیال همان نور را هم از خودم گرفتم.

* دو روز است که این فکر شبیه دارکوب دارد تنه‌ی مغزم را سوراخ می‌کند. دنیای من تاریک است و افکار و احساساتم شبیه سرخسی‌ست که در من پیچ و تاب می‌خورند. آن وقت چرا باید دست کسی را بگیرم و بیاورم در درون خودم؛ درونِ تاریکی که گیاه درش نمی‌روید؟ چرا وقتی ذهنم از چیزهای کوچک و بی‌اهمیت داستان می‌سازد، وقتی تحملم؛ تحمل خودم برای دیگری این‌قدر سخت می‌شود باید کسی را به احساساتم آغشته کنم؟ وقتی این‌قدر بی‌قرارم، وقتی این‌قدر آشفته‌ام، چرا باید جهان کسی را این‌قدر ناامن کنم؟ دو روز است که قلبم تیر می‌کشد وقتی به این چیزها فکر می‌کنم. دو روز است این‌گار کسی دارد خنجر می‌چرخاند در قلبم. دو روز است مدام دارم خودم را سرزنش می‌کنم و از خودم بیشتر از همیشه بدم آمده‌است.

*موجود زنده برای بقا باید با محیط تطبیق پیدا کند که اگر نکند محکوم به نابودی‌ست. و من جانوری هستم که هیچ‌گاه با جهانِ بیرون از خودم انطباق نیافتم.

* اندوه‌گینم. جهانِ خالی درونم بیشتر از همیشه دارد مرا می‌ترساند.‌

* با صورت در تاریکی رفتم توی دستگیره در ...

* هیچ‌کس به اندازه‌ی خودم، خودم را غم‌گین نمی‌کند ...

* کم‌حرف شده‌ام ...

* احساسات قدیمی‌ام از دیروز برگشته‌اند ... همان‌ها که خیال کرده‌بودم از خودم رانده‌ام‌ ...

* اگر آن مرد زیبا نبود من هیچ‌گاه نمی‌فهمیدم جهان دیگری هم وجود دارد ...

* دلم می‌خواد خرده شیشه بریزم دورم که کسی نزدیکم نیاد ... یک سگ‌هار هم ول کنم که تا کسی یک قدم نزدیک گذاشت، طرف رو تکه و پاره کنه ...

* من وقتی بی‌حوصله‌ام دست‌هایم خشک می‌شوند ... از بس الکی چیزهای بی‌اهمیت را با دست می‌شویم ... حالا هم دست‌هایم از خشکی می‌سوزند ...

* من دست‌هایم را خیلی دوست دارم ... دوست دارم شعر بنویسم ... بدوزم ... نوازش کنم ... اما الان فقط دلم می‌خواهد با دست بزنم توی دهن هر کس زیاد وراجی می‌کند ...

* من تولدم اسفند ماهه اما دیروز مریم هدیه‌ی تولدم رو بهم داد ... از میزان خلاقیتش و این‌که همیشه می‌دونه چطور باید در حد ذوق مرگی خوشحالم کنه هنوز بعد از سال‌ها حیرت می‌کنم ...

* من بنده‌ی چیزهای کوچکم ... شبیه دو سال که منتظر یک خط کوچک برای تولدم بودم و هیچ وقت دریافت نکردم ... چون یک سالش «او» ترجیح داد اون یک خط برای کسی دیگه باشه نه من ... مهم هم نیست ... دلم هم شکست به درک ... چیزهای کوچکِ دریافت نشده همیشه در قلبم چاهی می‌شود که هیچ‌گاه پر نخواهد شد ...

* امروز دوباره وسط حرف زدن با «او» یک‌هو خواستم پقی بزنم زیر گریه که نزدم ... در این لحظه روانم تحمل هیچ خراش کوچکی را ندارد ... از «او» هم انتظار ندارم دانه برفی را کف دستش بگیرد و مراقب باشد آب نشوم ...

* دوست دارم صبح به جای من، چند دانه برف بماند روی رختخواب ...

* نمی‌دانم تعریف خوب بودن چیست ... اما خوب می‌دانم که من آدم خوبی نیستم ... یک موجود درخودافتاده و خودخواهم ...

* همیشه در خواب‌هایم زندگی کرده‌ام و هرگاه برای لحظه‌ای بیرون آمدم از خودم، جهانم به شکل رقت‌انگیزی کوچک و کوچک‌تر شد ...